Hanna Prinssen:

“Het vuur is uit de bossen gehaald”

↑ Een uitzichtpunt

Landschapsarchitect Hanna Prinssen specialiseerde zich in bosbranden nadat ze er in Amerika zelf getuige werd van de impact. Ze vertelt: “Na twee dagen waren de geur en de rook van de brand nog steeds bij ons”. Met haar afstudeerproject aan de Amsterdamse Academie van Bouwkunst won ze de afstudeerprijs van de Amsterdamse Hogeschool voor de kunsten. Niet alleen vanwege de inhoudelijke kwaliteit, maar ook vanwege haar grafische tekeningen. Haar visualisatie is deze week de Tekening van de Week.

Tekst Afke Laarakker

Hanna Prinssen: “Tijdens een reis door Amerika wilde ik naar het Yosemite park in Californië. We konden er niet in omdat er een bosbrand woekerden. De geur die je overal rook had enorme impact. We waren al twee dagen weg toen die nog steeds bij ons was. Terug in Nederland hoorde ik steeds vaker over branden in Amerika en in Australië. Het verbaasde me dat er nog weinig landschapsarchitecten mee bezig waren. Mede daarom begon ik me er tijdens mijn studie in te verdiepen. “Mijn afstudeerproject gaat in op de geschiedenis van het Amerikaanse landschap. Vuur was onderdeel van het ecologische proces van de oorspronkelijke bewoners. De indianen zetten soms de bossen opzettelijk in brand. Zo konden ze er beter jagen en het zorgde voor verjonging van het bos. En er ontstond ruimte voor de eikenbomen om te groeien, wat een belangrijke bron van voedsel voor ze was. “Het gevolg was een mozaïekstructuur, van wel en niet begroeid landschap. Die zorgde voor diversiteit en daarmee brandveiligheid. Maar mensen zijn huizen gaan bouwen in het bos en doorkruisten het met infrastructuur, daarom is het vuur uit de bossen gehaald. De structuur van het bos veranderde en raakte overvol met een monocultuur aan bomen. Veel is aangeplant dennenbos voor houtbouw. Die verbranden veel sneller dan loofbomen, omdat er meer hars en minder vocht in zit. Nergens is een brandgang of een open plek.

↑ Hier nog een beschrijvende zin? Beeld Hanna Prinssen

“Met mijn project wil ik het vuur weer toelaten, geïnspireerd op de manier waarop we in Nederland met het water omgaan. We vochtten lang tegen het water, maar maken de laatste jaren juist ruimte voor het water. Ik bedacht een vuurdijk, op de tekeningen gaf ik die aan in een oranje kleur die refereert naar de kleur van de vlammen. De dijk is een brede strook van soms wel 120 meter, waar de grond van het granieten gesteente is geschraapt. Er kan geen beplanting op groeien, daardoor stopt het vuur. De strook ligt bovenaan een helling, want vuur gaat altijd omhoog. Achter de dijk ligt een vochtig gebied. “Ik hoop dat het project nog een staartje krijgt. Met het geld dat won voor de prijs wil ik naar Amerika vliegen om er nog een keer over te praten. Vanwege de verwijzingen naar het water en de uiterwaarde spreekt het binnen Nederland heel erg aan, maar ik wil zou het graag vertalen naar een Amerikaans referentiekader.”