Rozemie Claeys:

“Antwerpen was mentaal haar haven kwijtgeraakt”

↑ Beeld David Meulenbeld Tekst Elisa Heath

Van rossige achterbuurt naar levendige toevoeging aan de binnenstad van Antwerpen. In een continu proces draagt vastgoedregisseur Rozemie Claeys bij aan de transformatie van het voormalige haventerrein Cadix. In een nieuwe podcast praten Merel en Tracy door met Claeys over ‘het Eilandje’.

Rozemie Claeys werkt als ‘vastgoedregisseur’ bij AG Vespa, een autonoom gemeentebedrijf “dat zo goed en zo kwaad mogelijk de belangen van Antwerpen verdedigt”. Een constructie die in Nederland niet zo bekend is, maar in Antwerpen de succesformule is voor de transformatie van het voormalige havengebied Cadix, oftewel ‘het Eilandje’. Toen de werkende haven van Antwerpen noordwaarts trok, bleef het Cadix-terrein achter en werd het een rossige havenbuurt. In 2011 kondigde daarom het destijds opgeleverde Museum aan de Stroom (MAS) een nieuw tijdperk aan voor Cadix. “De opening van het MAS was écht het begin van de toe-eigening van het eiland.” Snel volgde een tramlijn om de buurt echt op de mental map te zetten. Vanaf toen was het voor Claeys de taak om succesvol het Eilandje aan de binnenstad toe te voegen. Als vastgoedregisseur controleren ze bij AG Vespa elke stap in de ontwikkeling en behoeden ze het voor valkuilen van marktwerking. In 2016 besloten ze dat het gebied niet alleen vol zou komen met woningen, maar dat ruimte voor industrie behouden blijft. “Die rauwe plekken heb je nodig. Wonen is een dominante functie geworden.”

Claeys vertelt dat als stadsontwikkeling volledig is toevertrouwd aan de markt, makers steeds verder weggeduwd worden. Maar dan moet je óók accepteren dat de bewoner niet altijd de meeste macht heeft. “Innovatie is niet altijd proper en keurig. De oude havenwijken waar wonen en werken samenkwamen, vroeg ook wel veel van haar bewoners.” Slow urbanism Door ‘slow urbanism’ is Cadix succesvol aan de stad toegevoegd. Het draait om ontwikkelen, maar ook constant reflecteren en reageren op de veranderende behoeftes van de stad. “De duurzaamheid van de jaren tien is al niet meer de duurzaamheid van nu. We moeten blijven bijleren en onze plannen herzien, maar tegelijkertijd niet de ziel van een plek uit ogen verliezen.” Claeys besluit trots: “Nu mogen we wel stellen dat het Eilandje een onderdeel van de binnenstad is geworden.”